“Luister nu es naar me! Maar, ik luister toch? Nee, je luistert ni.”
Ken je dit dialoogje? Ik kende het allessinds wel. Omdat ik graag ruimte wil soms voor mijn verhaal, voor mijn gevoel. Laatst had ik het lastig met een vriendin. Als ik iets vertelde, antwoordde ze regelmatig met: “ja, bij mij is dat ook, want…”. Hop, de aandacht was bij haar. Op den duur merkte ik dat ik stopte met vertellen. Ik dacht: tja, als ik iets begin te zeggen, gaat het binnen de minuut toch weer over haar. Ik mistte ruimte en aandacht. Ik wou graag dat zij met haar aandacht eerst even bij mijn verhaal kon blijven, in plaats van meteen iets over zichzelf te vertellen.
Of een andere situatie waar ik lastig om kan worden is als iemand zo reageert: “Lien, zo erg is dat toch niet, doe dat toch gewoon.”. Oh jeeetje… ik ervaar het als geen erkenning voor wat er bij mij leeft. Want voor mij voelt het soms wél erg. En is het niet zo ‘gewoon’ om iets spannends te doen. Ik mis dan erkenning voor hoe het voelt, voor mijn beleving, mijn verhaal. Dit zijn beide dingen die ik enorm gemist heb toen ik opgroeide. Ruimte en aandacht voor mijn verhaal en mijn gevoel. Misschien ben ik er daarom nu wel extra gevoelig aan?
Zo hebben we allemaal bepaalde behoeften die belangrijker zijn voor de ene of voor de andere persoon. Ik vond het zo fijn om daar duidelijkheid in te krijgen door het gedachtengoed van verbindende communicatie te leren kennen. Zodat ik in plaats van die vriendin te gaan ontwijken, kan aangeven wat ik nodig heb. En als ik iets vertel waar de ander even bij kan blijven, komt er spontaan ruimte in mij om ook naar die andere te luisteren. Waar is jouw aandacht als je luistert?
Heb jij ook een voorbeeld? Herken je dit? Ik zou het heel fijn vinden om jullie voorbeelden, vragen of feedback te lezen in een reactie hieronder 
Liefs,
Lien
