Soms zijn er van die momenten dat ik het bijna zou betreuren dat ik ooit in aanraking ben gekomen met Geweldloze Communicatie. Soms verlang ik terug naar complete onwetendheid, het volledig kunnen opgaan in mijn eigen gelijk, verwachtingen hebben en mijn oordelen geloven.🙂
Helaas, er is geen weg terug.
Het gaat over momenten waar ik geplaagd word door allerlei stemmetjes in mijn hoofd. Stemmetjes die me vragen stellen als: over welke behoefte gaat het nu eigenlijk? Ben je nu niet al te gehecht aan deze strategie? Moet ik niet op zoek gaan naar andere strategieën? Mag je dat wel van iemand verwachten? Kan je überhaupt wel dingen verwachten? En wat zegt dat dan weer over mij? Hoe zou het voor de andere zijn? Welke behoefte speelt daar mogelijk? Moet/kan ik daar geen begrip voor hebben? Hoe kunnen we de én én vinden? Ga ik daar de dialoog over aan? Of maak ik het dan ‘zwaar en beladen’ terwijl het in se over een futiliteit gaat?…
Pfff, ik word al moe als ik het hier zo zie staan.
Hoe makkelijk zou het soms zijn om er in onwetendheid gewoon uit te flappen wat ik denk – oordeel of geen oordeel, eis of geen eis. En de verantwoordelijkheid bij de ander te laten over hoe het landt en wat die ermee doet.
Voor mij is dit nog steeds een werkpunt: hoe zorgzaam zijn tav mezelf én de ander, zonder mijn spontaniteit te verliezen en in ‘overthinking’ te vervallen.
Hoe kan ik vanuit wat er leeft spreken, verzoeken, en in alle openheid en met verwondering een reactie afwachten ipv allerlei scenario’s vooraf te overlopen en van daaruit mezelf vaak al buitenspel te zetten?
En bij het neerschrijven hiervan, roeren er zich meteen weer een aantal stemmetjes die vragen wat maakt dat ik me dit afvraag… welke behoefte daar zit!
Het lijkt een gedachtemolentje dat nooit tot stilstand komt en soms verlang ik zo naar een moment van rust en verstilling – in mezelf. Ik zou het zelfs durven benoemen als even verlost worden van mezelf.
Herkenbaar?
Maar zoals altijd kom ik uiteindelijk uit bij het gegeven van de ‘én én’.
Ja, soms wil ik terug naar het argeloze niet weten en gewoon in doe-modus gaan, zonder me al te bewust te zijn van mezelf, mijn gevoelens en behoeften. Klinkt het niet dan botst het, niet?!
Tegelijkertijd is het leven er zoveel mooier en rijker op geworden nu er meer bewustzijn is. Heb ik mezelf er beter door leren kennen en kan ik ook doeltreffender voor mezelf zorgen.
Dat deze balans soms doorslaat neem ik er graag bij. Gelukkig kan ik terecht bij een paar hele fijne vrienden als klankbord om de stemmetjes even ruimte te geven om ze dan te laten rusten. Ook humor en af en toe wat zelfspot brengen de balans terug in evenwicht.
Graag wil ik vroeg of laat komen tot een staat van zijn waar bewustzijn en vertrouwen hand in hand gaan. Waar ze elkaar aanvullen en ondersteunen. Maw dat ik in contact ben met mijn behoeften en dat ook af en toe kan loslaten, in het vertrouwen dat het ook dan wel goed komt.
